Í lok sjöunda og áttunda áratugar voru ullarvörur úr íslenskri ull mjög vinsælar, þ.á.m. peysur, frakkar og kápur, vettlingar og hanskar, húfur og gólfteppi. Áherslumarkaðurinn var Evrópa og Norður-Ameríka.
Eftirspurn eftir ullarvörum fór sífellt vaxandi og því gekk Álafoss til samstarfs við margar sauma- og prjónastofur á Íslandi, m.a. Prjónastofuna Kötlu frá Vík, en um er að ræða aðalframleiðanda og útflytjanda íslenskrar ullar.
Prjónastofan Katla hóf starfsemi sína í mars 1971 en á þeim tíma var fyrirtækið í höndum 114 hluthafa. Þeir helstu voru þá: sýslusjóðurinn, Hvammshreppur og Kaupfélag Vestur-Skaftafellsýslu. Aðrir samstofnendur fyrirtækisins voru aðallega einstaklingar frá Vík.
Samstarf Prjónastofunnar Kötlu og Álafoss, sem var þá einkaleyfishafi á erlendum markaði, sérstaklega í Bandaríkjunum, fólst í því að Katla keypti hráefni en Álafoss annaðist sölu á fullunnum vörum. Eitt skilyrða fyrir þessu samstarfi var það að flestar vörur skyldu hannaðar í Álafossi. Þess ber að geta að hluti verkanna hafi einnig verið unninn af Kötlu sjálfri. Flestar vörur voru sendar út en aðallega til Bandaríkjanna og Evrópulanda. Einungis 10% varanna voru sendar á innlendan markað.
Prjónaverksmiðjan rak einnig Halldórsverslun þar sem fjöldi starfsmanna taldist 25–30 manns. Árlega voru saumuð 60–70 fatamunstur í hundrað þúsund stykkjum. Dagleg framleiðsla peysa náði 100 stykkjum. Fyrir utan peysur voru þá einnig framleiddir smókingjakkar, frakkar og kápur.
Prjónastofan Katla gekk á næsta þróunarskeiði sínu til samstarfs við rússneskan verktaka árið 1979. Síðan þá var það einmitt Rússland sem var orðinn áherslumarkaður. Auk fatnaðar fyrir fullorðna voru einnig sendar barnavörur. Í upphafi níundu áratugar síðustu aldar fjárfesti fyrirtækið í búnaði til framleiðslu. Vegna þess að framleiðslumagn hjá prjónastofunni jókst árið 1981 voru bæði vinnslusalurinn og saumastofan flutt í eitt stærsta hús í Vík – Brydebúð.
Það kom í ljós að hin fyrrnefnda fjárfesting hafði ekki skilað árangri en fljótlega eftir það hafði eftirspurn eftir ullarvörum á erlendum markaði farið minnkandi en sérstaklega á hinum bandaríska. Þessi óhagstæða efnahagsstaða í prjónageiranum leiddi til þess að skuldir Prjónastofunnar Kötlu hefðu hækkað með reglubundnum hætti með þeim afleiðingum að hún fór á hausinn. Árið 1985 var starfsemi eins stærsta fyrirtækis í Vík í Mýrdal hætt en það gerði það að verkum að 30 manns misstu vinna sína. Fyrir þorpið var það krísuástand en einn sjöundi íbúi sveitarfélagsins varð atvinnulaus.
Saumastofan Gæði hf var stofnuð í júlí 1986 eftir gjaldþrot Prjónastofunnar Kötlu. Með aðkomu Byggðastofnunar og Mýrdalshrepps keypti Gæði hf prjónavélar, áhöld og lager þrotabúsins og hóf starfsemi í sömu byggingu – Brydebúð.
Á fyrsta starfsári fyrirtækisins voru 10 manns starfandi við fyrirtækið en hafði fjölgað upp í 23 starfsmenn árið 1990, þar af 9 manns í hlutastarfi.
Flestir starfsmannanna sóttu grunnnámskeið í fataiðnaði og nokkrir fóru á námskeið í Þýskalandi til frekari sérhæfingar.
Framkvæmdastjóri Gæða var Sigurður Guðjónsson og þegar hann lét af störfum tók Auður Axelsdóttir við starfi framkvæmdastjóra.
Fyrstu árin var framleiðsla Gæða aðallega unnin úr íslensku ullinni, en vegna minnkandi eftirspurnar á ullarvörum sérstaklega á erlendum mörkuðum dróst vörusalan verulega saman á árunum 1988 og 1989.
Til að koma til móts við þennan vanda þá var farið að framleiða peysur og smávöru úr bómullarefnum og árið 1989 var yfir 50% af framleiðslu fyrirtækisins unnin úr bómull.
70% af framleiðslunni var flutt erlendis. Aðalsamningsaðili Gæða á þessum tíma var fyrirtæki frá Rússlandi. Einnig hafði partur af framleiðslunni verið sendur til Ásblikk ehf. í Reykjavík.
Eftir sex ára rekstur Gæða, haustið 1992 fór fyrirtækið í gjaldþrot. Ástæður þess voru meðal annars hár flutningskostnaður og hátt orkuverð. Mýrdalshreppur eignaðist vélar og tæki Gæða við gjaldþrotið.
